MARCUS MARC

voetbal is oorlog

Om alle misverstanden uit de weg te ruimen, dit zijn niet mijn woorden maar woorden die Rinus Michels, de beroemde, of moet ik schrijven beruchte voetbaltrainer om in de geest van oorlogstermen te blijven, toegeschreven worden. Wat bedoelde hij daarmee? Als trainer was discipline voor Michels cruciaal, een beetje zoals in het leger: gehoorzamen aan de bevelen van de hoogste in rang. Hij werd trouwens de generaal genoemd omwille van zijn strenge aanpak. Hij kwam er openlijk voor uit dat je niet de braafste mocht zijn op het voetbalveld. Braaf zijn wordt onverbiddelijk afgestraft.  Het doel heiligt de middelen, een overwinning behalen met ongeoorloofde overtredingen is niet verboden, zolang de scheidsrechter het rode karton maar op zak houdt. Voetbalregels overtreden wordt een noodzaak. In oorlogstijd zijn er ook strenge regels waaraan de strijdende partijen zich moeten houden terwijl we iedere dag kunnen vaststellen dat iedereen ze met de voeten treedt. Burgers doden, burgers als gijzelaars, burgerdoelwitten genadeloos met de grond gelijkmaken, krijgsgevangenen meedogenloos executeren, het is schering en inslag. Wereldleiders die zich verontwaardigd tonen, straffe speeches, ’s anderendaags rebelotte, zonder kans op een ommezwaai dat een kaartspel wel kent. De gelijkenis met de voetbalsport dringt zich op. Spelers die ongestraft de sportieve regels tackelen, de professionele fout die door de technische staf van de club geprezen wordt en die voetbalanalisten met positieve commentaren aanmoedigen, het betwisten van scheidsrechterlijke beslissingen: ieder weekend zijn er voorbeelden bij de vleet. De clubs kijken verwonderlijk op wanneer ze vaststellen dat hun supporters in oorlogstermen denken. De vijand is snel gevonden. De tegenpartij die ze, opgenaaid door de nodige liters bier, naar de slachtbank zullen leiden.   Rookbommen die onschuldige toeschouwers in gevaar brengen, de confrontatie met de politie die uit de hand loopt, de eigendom van argeloze burgers die aan diggelen geslagen wordt, het zijn waanzinnige beelden die iedere week het journaal halen. De straffeloosheid waarmee deze laffe vernielingszucht gepaard gaat, roept herinneringen op aan het oorlogsgeweld dat later met de mantel van liefde bedekt wordt. Aan woorden geen gebrek. Zoals regeringsleiders bij iedere herinnering aan onze oorlogsslachtoffers nooit meer uitbazuinen terwijl hun leger ergens in de wereld aan het vechten is, zo ook schreeuwen de clubvoorzitters hun verontwaardiging uit maar verzuimen het om efficiënte maatregelen te nemen tegen alle voetbalgeweld. Laat de politie die probleem uit de wereld helpen.

Aan de basis van dit alles ligt macht (lees geld). Wereldleiders die streven naar het aureool van machtigste persoon op deze aardbol, voorzitters van een voetbalclub die de meeste trofeeën in hun prijzenkast willen en er niet voor terugdeinzen om grof geld van duistere figuren te aanvaarden om het exuberante loon van hun spelers te kunnen betalen. De FiFa die de rijkste clubs onvoorwaardelijk steunt en zich laat omkopen door rijke sjeiks om hun machtspositie uit te breiden. Geld als enige motief. Dat er dringend iets moet gedaan worden aan het beleid lijkt in hun ogen bijzaak: de gebrekkige werking van de VAR, het gebrek aan respect voor de scheidsrechters, agressiviteit om zijn gelijk te halen, supportersgeweld waarvoor men begrip opbrengt. Dat dit de voetbalsport in een slecht daglicht plaatst zal hun slaaprust niet beïnvloeden. Zolang er maar geld binnenstroomt is er geen vuiltje aan de lucht. Laat de oorlog maar sudderen en van tijd tot tijd heropflakkeren, zolang de inkomsten gegarandeerd zijn, niets om over wakker te liggen. Af en toe mag er al eens kritiek zijn, met geld krijg je de felste criticaster op de knieën. De kapiteinsband in de kiem gesmoord door het dreigen met een gele kaart en alle heilige huisjes van het vrije Westen worden gesloopt. Een gele kaart die wonderen doet. De paus en de Iman kijken afgunstig toe. En de media dan? In hetzelfde bedje ziek? Veel blablabla terwijl ze ons ieder uur van de dag bestoken met hun smeekbede om naar de voetbalmatchen in Qatar te kijken. Voetbal is van ons. Als we niet oppassen pakken ze het ons af.

De Romeinen wisten het al: geef ze brood en spelen en ze begraven hun principes met evenveel verontwaardiging als ze de doden van slavenarbeid ten grave dragen. Laat ons voor het graf van de onschuldige slavenarbeiders verzoenende woorden prevelen terwijl we de prestaties van onze voetbalnatie bejubelen en vergeten dat hun armoedig leven en onmenselijke arbeid noodzakelijk waren om dit machtige sportevenement te laten plaatsvinden. Er kleeft bloed aan het evenement van het jaar. In de middeleeuwen hadden ze daarvoor een efficiënt middel: de vergeetput. In het Westen zorgt de verafgoding van het kapitalisme voor vergevingsgezindheid.  Geld is zoveel meer waard dan het nietige leven van een zielige immigrant die met valse beloften naar het rijke walhalla gelokt werd. Mensenhandel in dienst van het geld. Mensenhandel die het transfersysteem in het voetbal niet vreemd is of hoe kan je het verhandelen van spelers waarbij de hoogstbiedende zijn gelijk haalt anders benoemen? Wanneer de betrokkene een deel van de pot krijgt dan zwijgt hij als vermoord. Principe in de kiem gesmoord.

Dat de rijkste moge winnen!