MARCUS MARC

De hoogvlakte van Valensole

De hoogmis met een symfonie aan kleuren en geuren wordt niet altijd op dezelfde manier opgediend. De hoofdschotel blijft haast ongewijzigd: een onuitputtelijke kleurenpracht van paarsblauwe bloemen. Daarom verwijs ik naar mijn artikel van vorig jaar.

Vooraleer we in Valensole aankomen, houden we een korte pauze op het enige terrasje dat Allemagne rijk is met een koffietje dat de aandacht aanwakkert om de opeenvolging van bochten, klimmetjes en afzinken met het nodige zelfvertrouwen te overwinnen.

Ik zei het al, de hoofdschotel ondergaat geen wijzigingen, hoewel we ditmaal de D56 volgen in plaats van de D8. Achteraf moeten we toegeven dat de rit van het jaar voordien meer gevarieerde landschappen te bieden had.  Het voorgerecht en nagerecht zijn niet hetzelfde. Vooraleer we in Valensole aankomen, stoten we op een veld met gele bloemen. Een behulpzame dame vertelt ons dat dit immortelle is, (strobloem is de Nederlandstalige benaming die ik gevonden heb), een bloem met een penetrante currygeur, die, wanneer je de bloem tussen je vingers wrijft, urenlang je neusgaten blijft prikkelen. Op de velden met lichtpaarse kleur blijkt sauge (salie) te groeien, een kruid dat we kennen met zijn fluweelzachte blaadjes, maar zich hier onder een andere gedaante presenteert.

Wat verleden jaar een harmonieus sluitstuk was, het restaurant Le Bout du Monde in Saint Jurs, wordt dit jaar niet geëvenaard. Het restaurant is om onduidelijke reden (op bevel van de mairie) gesloten. We belanden in een restaurant in Puimoisson dat nauwelijks aan de enkels reikt van dit in Saint Jurs. De stugge bazin die haar diensters voortdurend afsnauwt, maakt het bezoek er niet aangenamer op.