MARCUS MARC

Porquerolles

Porquerolles is het grootste en meest westelijke eiland van het drieluik van les îles d'Hyères. Port-Cros en Levant die kleiner in oppervlakte zijn en minder toeristen trekken vervolledigen het trio. Port-Cros is gekend voor zijn ruwere natuur en Levant lokt dan weer naturisten.

Vanuit Hyères brengt een boot je in 20 minuten van La Tour Fondue naar het toeristische eiland dat 7,5 km lang en 3 km breed is. Hoewel er een paar uitgestrekte stranden zijn is het eiland eerder een paradijs voor wandelaars en fietsers. Denk vooral niet dat je een vlak parcours voorgeschoteld krijgt. Een oneindig aantal wegen doorkruist het eiland via uitgestrekte stranden, klimpartijen en afdalingen met rotsachtige ondergrond en vlakke pistes waarvan de ongeoefende fietser gretig gebruik maakt. Als wandelaar moet je het wegennet delen met de fietsers. Je ergeren is uit den boze.

Er zijn een aantal bezienswaardigheden waarbij de omgeving een uitzicht biedt op een adembenemend stukje natuur. De schakeringen van blauw in het wateroppervlak, de ruwe rotspartijen, de witte masten van de zeilschepen die contrasteren met het diepblauwe van de zee, de helderblauwe hemel die de aanwezigheid van melkwitte wolkjes moet dulden, de nieuwsgierige meeuwen die schuw om etensresten bedelen en de bloemenpracht van de steile heuvelruggen bekoren onze niet aflatende nieuwsgierigheid. Het eiland werd verdedigd door een aantal forten die nu nog te bezoeken zijn: fort du Grand Langoustier, fort de l’Alycastre en fort Saint-Agathe dat zich boven de haven bevindt, de ideale plaats voor een foto van de plezierhaven en het vaste land.

Het uiterste noorden met de rocher des Mèdes of de rocher des deux Frères is een adembenemend spektakel dat je niet mag missen bij een bezoek aan het eiland. La Plage Notre Dame is dan weer spek naar de bek van zonnekloppers.

Merkwaardig is dat het eiland van 1912 tot 1935 privébezit was van een Belgische ondernemer, François-Joseph Fournier. Hij liet het eiland dat door bosbranden geteisterd was heropbouwen door het aanleggen van nieuwe beplantingen, wegen en watervoorziening. Hij liet er ook een school bouwen en richtte een coöperatieve op. Toen hij in 1935 stierf – hij ligt trouwens begraven op het eiland - werd het eiland eigendom van zijn erfgenamen. In 1971 kwam het dan uiteindelijk in handen van de staat. Sinds 2012 kreeg het eiland het statuut van Parc national.

Geen gebrek aan schitterende uitzichten op de zee en het binnenland maar je moet er wel afstanden voor overbruggen terwijl de begroeiing je het zicht ontneemt.

Zeker een bezoek waard, maar mijd het hoogseizoen: het krioelt er dan van de toeristen en is er geen sprake meer van rust zoeken in een uitzonderlijke natuur. Toen wij einde maart de overtocht maakten waren er weinig plaatsen vrij op de boot, noch op het dek, noch in de binnenruimte.