MARCUS MARC

Limoges: ook voor wie niet van porselein houdt

We beginnen onze ontdekkingstocht aan een drukbezochte parking (gratis) in de omgeving van de Pont Saint Martial. We wandelen langs de Vienne door een park en genieten van rust en groen. Blikjes, flesjes en verpakkingen drukken ons onmiddellijk met de neus op de feiten: de onhebbelijke gewoonte van de mens geraakt niet uitgeroeid, het lijkt wel een van de zeven plagen van Egypte. Dat we langs de route naar Compostella flaneren wordt uitdrukkelijk in beeld gebracht. Banken en stoelen hebben de vorm van de Sint-Jacobsschelpen.

De cathédrale Saint-Etienne is het pronkstuk van Limoges. De wat bizarre constructie met de toren die ogenschijnlijk los staat van de rest van het gebouw, valt in het oog. Het interieur kan me minder bekoren. Het is soms moeilijk uit te leggen waarom een kerk je wel bevalt en een andere niet. Voor mij mag het eerder sober zijn, ik hou niet van overdadig pronken met rijkdom en heiligenbeelden.

De chapelle Saint-Aurélien die zich in de quartier de la boucherie bevindt oogt al even charmant aan de buitenzijde als binnenin. Dat de heilige Aurélien de patroonheilige van de beenhouwers is, is geen toeval. De talrijke eethuisjes in de buurt proberen ons te lokken. Wanneer we ten einde raad op een van de terrasjes plaatsnemen, beklagen we ons dit een half uurtje later.

De église Saint-Michel heeft meer charmes dan de kathedraal. De glasramen, het orgel en het altaar springen in het oog. Of waren het de hemelse klanken uit het orgel die me milder stemden bij mijn beoordeling?

Wie van al deze godsdienstige activiteiten honger en dorst gekregen heeft, kan ik Les Halles Centrales aanraden. In deze overdekte hallen heeft de gastronomie zich verzameld. De uitgestalde waren ogen aantrekkelijk. Je kan er voor een zacht prijsje je honger en dorst stillen. Geen culinaire hoogstandjes maar smakelijk en vers.

Het gebouw waar de inwoners van Limoges misschien het meest trots op zijn is het treinstation van Limoges-Bénédictins. Een Antwerpenaar zal het waarschijnlijk niet eens zijn wanneer zij hun station als het mooiste van Europa bestempelen. Ik ga geen uitspraken doen over wie op het hoogste schavotje mag staan, je kan niet ontkennen dat dit station een aantal troeven heeft. Er is vooreerst de opvallende klokkentoren die 67 meter boven de begane grond prijkt. Het gebouw dat in deze staat ingehuldigd werd in 1929 lokt de reizigers naar het perron. Het park en de fonteinen versieren de omgeving en verjagen de stedelijke drukte. Binnen kom je in een open ruimte. De glasramen en de glazen koepel laten het licht ongehinderd binnendringen. Dat er geen buffet is, althans voorlopig niet, laten we voor eenmaal niet aan ons hart komen, ook al zou een fris pintje welkom zijn bij de tropische temperaturen die Limoges al een aantal dagen in de ban houden.

Het musée de la Résistance is een aanrader. Wanneer je van plan bent om Oradour-sur-Glane te bezoeken dan is dit de ideale manier om je in te wijden in de oorlogssfeer die er begin juni heerste in de omgeving van Limoges. De weerstand pleegde er slag om slinger aanslagen en werkte danig op de zenuwen van het Duitse leger. Het leert je ook hoe Frankrijk verdeeld geraakte: het oosten en zuidwesten onder het regime van Vichy dat haar eigen burgers vervolgt en bestrijdt, het noorden en westen onder de bezetting van Duitsland, de Elzas en Moselle geannexeerd door de Duitsers, waarbij 14 soldaten uit de Elzas betrokken waren bij de slachting in Oradour, de Alpes Maritimes ingepalmd door Italië. Een verdeeldheid die ondanks de inspanningen van generaal De Gaulle nooit meer kon omgekeerd worden.

Limoges heeft ons nooit het gevoel gegeven van één geheel maar van talrijke buurten die zich niet geïntegreerd voelen. Op het culinaire vlak hebben we geen aanrader gevonden. Wanneer je in de buurt bent, mag je zeker niet nalaten om de stad eens te bezoeken maar er een omweg voor te maken?