MARCUS MARC

Renaud: een tournee om niet te vergeten?

Mistral gagnant, Morgane de toi, Coeur perdu en Miss Maggie, poëtische, onsterfelijke wereldhits waarmee een rebelse zanger heel Frankrijk wist te ontroeren. Renaud, een artiest die me wist te boeien door zijn herkenbare, charmante stem,  zijn vranke teksten en het warme ritme van zijn innemende muziek.

Verleden jaar zag ik op een van de Franse zenders een hommage aan deze Franse cultfiguur naar aanleiding van zijn 70^ste verjaardag. Artiesten uit verschillende landen kwamen hem een eresaluut brengen. Onder hen Axelle Red met wie hij een onvergetelijk duet had uitgebracht: het wondermooie Manhattan Kaboul. Toen al was duidelijk dat drank lelijk had huisgehouden in het tumultueuze leven van Renaud. Een schim van de levendige, extraverte zanger die zijn kritiek op de hedendaagse samenleving niet spaarde, kon rekenen op de sympathie van heel wat collega’s die de voorbije decennia zijn muzikale wereld hadden gedeeld.

Een affiche waarop een optreden van Renaud werd aangekondigd trok onze aandacht. Op 12 maart stond een concert gepland in de zaal Pasino in de buurt van Aix-en-Provence. Renaud aan de beterhand? Drank en sigaretten afgezworen? Niet geaarzeld en geboekt in een vlaag van optimisme. Nog een concert bijwonen vooraleer een van mijn favoriete Franse zangers het eeuwige voor het tijdelijke zou inruilen,  met die gedachte boekte ik onze tickets.

Als we het gebouw binnenkomen, overrompelt het aanzicht van jetons en serieuze blikken, als een perfecte imitatie van Las Vegas, de massa, met speeltafels en gokautomaten die in hun veelkleurige outfit de spelers in hun macht hebben. Na verschillende strenge controles, een gezichtsscan en een duivels uitziende stempel op de handpalm bereiken we de zaal waar het optreden zal plaatsvinden. Een bijna uitverkochte zaal verwelkomt een vooroptreden. Een voor ons onbekende zangeres die ons aangenaam verrast. Marion Roch. Ze brengt onder andere haar nieuwe singel La bête au ventre, een nummer dat ik ondertussen aan mijn playlist van Spotify heb toegevoegd. Met een aangename verschijning, een aanstekelijke stem en uit het leven gegrepen teksten verovert ze de harten van het publiek. Een dame om te volgen.

En dan komt het ogenblik waar de fans uit de Provence met kloppend hart naar uitgekeken hebben. Hun idool verschijnt in een blauw en wit gestreept zeemanstruitje, een donkere jas en broek vervolledigen het sobere vestimentaire. Renaud zoals we hem de laatste jaren kennen, aangezicht en fysieke mobiliteit getekend door de jaren en een turbulent leven, gekruid met muziek,  optredens, drank en op de klippen gelopen relaties. Sigaretten en alcohol afgezworen, naar eigen zeggen, gestimuleerd door een nieuwe liefde die zijn leven op de rails moet zetten en als inspiratiebron voor een nieuw album. De eerste woorden die over zijn lippen ratelen doen vermoeden waarvoor we gevreesd hadden. Zijn fluwelen stem van weleer neigt deze avond naar een schor, gorgelend geluid dat in hevig contrast staat met de inspirerende teksten die de eeuwigheid zullen trotseren. Tot onze grote verbazing lust het grotendeel van het enthousiaste publiek er pap van. Uit honderden kelen weergalmen de teksten die Renaud voor hen vereeuwigd heeft en uitnodigend laat meezingen. En de held keek en zag dat het goed was, zijn micro verlegen het ritme volgend van zijn wereldhits die elkaar zonder pauze opvolgen. De piano en een taboeret als rustpunt. De strijkers als hemelse begeleiding van een rauwe, monotone stem die dreigt te verdrinken in de spontane speelsheid van de populaire noten van de accordeonist die hem begeleidt.

Een staande ovatie als afscheid doet ons de wenkbrauwen fronsen. Een paar mensen hadden de moed om de zaal voortijdig te verlaten. Morgane de toi als een van de bisnummers doet ons vol heimwee terugdenken aan de tijd toen deze zanger nog zanger was. De publiciteitsstand lopen we achteloos voorbij, een ontgoocheling verbijtend.

En toch… zijn liedjes zullen me altijd blijven betoveren.