MARCUS MARC

Pic du Cap Roux: verdwalen in de adembenemende natuur van l’Esterel

Het is moeilijk kiezen als men mij vraagt in welk gebied ik het liefst wandel: de Gorges du Verdon of l’Esterel. Beide contreien zijn moeilijk te vergelijken, wat ze gemeen hebben is hun uitzonderlijk mooie natuur.

De wandelingen in de Esterel zijn niet op één hand te tellen. Wij kiezen voor de beklimming naar de Pic du Cap Roux, misschien wel de mooiste van alle wandelingen in dit natuurpark. Vertrekken doen we aan de parking de l'Observatoire. De verdedigingslinie die de Duitsers gebouwd hadden om de geallieerden, die via de Middellandse Zee het bezette Frankrijk wilden bevrijden, met vijandelijke artillerie te ontvangen,  blijft herinneringen oproepen aan de wreedheden van de 2^de wereldoorlog. De klim verloopt vrij langzaam langs een geasfalteerde weg waar wielertoeristen je dwingen om attent te blijven.

We verlaten die baan bij de rocher de Saint-Barthélemy voor een weg die bezaaid is met dikke rotsstenen. Daarom is het aangeraden om, wanneer je van de wonderlijke natuur wil genieten, even halt te houden. De geweldige landschappen, waarin de okerkleurige rotsen als een dominante heerser de omgeving kleur geven, volgen elkaar immers in ijltempo op. Het blijft langzaam bergop gaan richting Col du Saint-Pilon. Wie denkt dat we daarmee onze portie heiligen gehad hebben, slaat de bal mis. We dalen af richting chapelle Saint-Honorat. De naam van deze heilige die in de Vde eeuw leefde en zich hier volgens de overlevering gevestigd heeft, doet bij sommigen waarschijnlijk een belletje rinkelen. Vanop de rots nabij de kapel krijg je zicht op de Middellandse zee met de eilanden Saint-Honorat, waar deze geestelijke zijn oog op had laten vallen en er een abdij opgericht heeft, en Sainte-Marguerite, badend in de zon. De rotsen van Roquebrune en de top van de Gros Bessillon laten zich eveneens bewonderen. De beklimming naar de kapel is het moeilijkste gedeelte van de randonnée, de beloning met het uitzonderlijke zicht is niet te versmaden. De kapel geeft mij een kitscherige indruk door de boodschappen en geschenkjes die gelovigen nalieten om de heilige voor een of andere tussenkomst te bedanken. Vóór de steile beklimming naar de kapel kan je je verfrissen met het koele bronwater van de source Saint-Honorat.

Vanaf nu wisselen de vergezichten op de onuitputtelijke schoonheid van de Esterel en de blauwe rimpeling van de Middellandse zee elkaar af. Het hoogtepunt van de wandeling komt in het zicht: de Pic du Cap Roux. De table d’orientation geeft een naam aan de gebergten in de verte. De Mont Vinaigre (614 m) en de Pic de l’Ours (488 m) springen het meest in het oog. Het zal niemand verwonderen dat we deze plaats uitkiezen voor de picknick.

De afdaling naar ons vertrekpunt verloopt zonder grote moeilijkheden. Het blijft echter opletten geblazen. De dikke keien blijven een gevaar voor een mogelijke valpartij. Wanneer de Middellandse Zee nadert, dringt het geluid van de trein die een aantal kunststeden met het binnenland of Nice verbindt zich op.

De zon heeft zich ondertussen op het wateroppervlak gefocust en laat een verblindende glinstering dansen op de rustige zee. Zonder de medewerking van een gulle zon en een staalblauwe hemel zou deze wandeling een stuk van zijn aantrekkingskracht verliezen.